Eksperci – wraz z końcem programów pomocowych nastąpi fala bankructw

Eksperci – wraz z końcem programów pomocowych nastąpi fala bankructw

We wrześniu liczba osób, które znalazły się w sytuacji niewypłacalności wzrosła o prawie 20% i wszystko wskazuje, że liczba Kanadyjczyków stojących na krawędzi finansowego upadku będzie rosła, ponieważ programy wsparcia w czasie pandemii będą się kończyć.

Po okresie względnego spokoju we wczesnym okresie pandemii COVID-19, coraz więcej Kanadyjczyków ponownie zaczyna składać wnioski o upadłość, a eksperci twierdzą, że rząd musi zrobić więcej by ludziom pomóc, w przeciwnym razie gospodarka w nadchodzących miesiącach może stanąć w obliczu tsunami niewypłacalności.

Office of the Superintendent of Bankruptcy Canada (Kanadyjski Urząd Nadzoru Upadłości) poinformował w tym tygodniu, że we wrześniu upadłość ogłosiło 7658 Kanadyjczyków, co stanowi wzrost o prawie 19 procent w stosunku do poziomu z poprzedniego miesiąca i jest najwyższy od czasu wybuchu pandemii w marcu.

Pomimo trudności gospodarczych, jakie przyniósł COVID-19, postępowania upadłościowe faktycznie spowolniły przez większość 2020 roku, dzięki bezprecedensowej mnogości programów wsparcia. Dały one wielu Kanadyjczykom wzrost dochodów – i często tymczasowe wytchnienie od długów, wystarczające, aby utrzymać głowy nad wodą.

– Na początku COVID wszystko się zatrzymało, w tym windykacje – mówi licencjonowany syndyk ds. niewypłacalności Andre Bolduc – Pieniądze zostały wydane, poszły na marne i sprawy powoli wracają do normy.

Wskaźnik niewypłacalności jest w rzeczywistości o około jedną trzecią niższy niż w tym samym czasie w ubiegłym roku, ale eksperci tacy jak Bolduc spodziewają się, że wzrośnie on w nadchodzących miesiącach zimą i prawdopodobnie przyćmi poprzednie szczyty.

– Przed COVID większość gospodarstw domowych żyła „od pierwszego do pierwszego” – mówi Bolduc  – Ich długi nigdzie się nie rozpłynęły, więc nadal będą tam gdzie są jak się pomoc związana z COVID skończy.

Liz Mulholland, dyrektor generalna Prosper Canada, organizacji charytatywnej, której celem jest poszerzanie możliwości ekonomicznych dla Kanadyjczyków żyjących w ubóstwie, opisuje sytuację jako „katastrofę pociągu, którą obserwujemy w zwolnionym tempie, która wydarzy się w ciągu najbliższych sześciu miesięcy”.

Dzieje się tak dlatego, że podczas gdy wiele sektorów kanadyjskiej gospodarki w znacznym stopniu się ożywiło, nie dotyczy to Kanadyjczyków o niskich dochodach, którzy byli najbardziej narażeni na utratę pracy w wyniku pandemii i najmniej prawdopodobne, że już ją odzyskali.

Podczas gdy wielu Kanadyjczykom udało się związać koniec z końcem, Mulholland szacuje, że aż 25 procent populacji obserwuje, jak ich sytuacja finansowa „pogarsza się z tygodnia na tydzień”.

– Nieubłaganie zmierzają w kierunku finansowego krachu niewypłacalności i prawdopodobnie go osiągną tej zimy – powiedziała.

Programy rządowe, takie jak Canada Emergency Response Benefit (CERB), były kołem ratunkowym dla wielu z nich, ale po zakończeniu tego programu i przeniesieniu do mniej hojnego kanadyjskiego zasiłku na odbudowę – który sam ma wygasnąć w przyszłym roku – liczba Kanadyjczyków, którzy znajdą się na finansowym ostrzu noża będzie rosła.

Michelle Pommells, dyrektor generalna Credit Counselling Canada, mówi, że te programy wsparcia dochodów z pewnością pomogły, podobnie jak wiele nagłośnionych programów odroczenia spłaty kredytów hipotecznych, które zapewniły mniej więcej jednemu na sześciu kanadyjskich kredytobiorców tymczasowe zwolnienie z płatności odsetek. Ale te programy również się kończą.

760 tysięcy Kanadyjczyków odroczyło spłatę kredytu hipotecznego od czasu rozpoczęcia COVID-19

– W przypadku rodzin, które popadły w kłopoty te odroczenia pomogły, ale nie ma czegoś takiego jak darmowy obiad – powiedziała Pommells.

Pommells twierdzi, że jeszcze przed pandemią wiele osób nie korzystało z usług doradztwa kredytowego, które często mogą pomóc im znaleźć wyjście z finansowego bagna.

Mówi, że typowa osoba, która staje się niewypłacalna, ma zwykle od czterech do sześciu odnawialnych linii kredytowych i często przenosi zadłużenie z jednej na drugą.

– Po prostu przesuwają piłkę dalej, aż w końcu nie mogą już zdobyć kredytu i wtedy jest to dość tragiczne – powiedziała – Z każdym miesiącem dołek długów pogłębia się i wyjście z niego może być ogromnie trudne.

Jak podaje Statistics Canada, wskaźnik zadłużenia gospodarstw domowych wzrasta do 176,9% dochodów.

Niewypłacalność może przybierać formę bankructwa, w wyniku którego pożyczkobiorca traci swój dług, ale kosztem utraty wszystkich ze swoich aktywów – a pożyczanie w przyszłości może być prawie niemożliwe. Lub mogą być tak zwaną propozycją dla wierzycieli, w której pożyczkobiorca zgadza się spłacić część tego, co jest winien.

Doradztwo kredytowe ma na celu zapewnienie pożyczkobiorcom narzędzi, których potrzebują, aby sytuacja nie wymknęła się ponownie spod kontroli. Pommells mówi, że wskaźnik recydywy (liczby osób, które w końcu przechodzą przez ten proces ponownie) wynosi 0,01 procent.

– To działa – podsumowuje.

Mulholland zgadza się, że dużą częścią powstrzymania fali niewypłacalności mogą być programy doradztwa kredytowego. Dlatego martwi się o inne przydatne programy, które zostały odcięte przez pandemię.

Poza programami kryzysowymi stworzonymi podczas pandemii, Kanadyjczycy o niskich dochodach są narażeni na ryzyko utraty regularnych programów świadczeń z powodu przestojów. Prawie 800 tysięcy Kanadyjczyków o niskich dochodach polega na klinikach wolnych od opłat przy rozliczaniu podatków. Około 400 tysięcy rozliczyło podatki, zanim blokady w marcu zamknęły te firmy. Niewielka liczba z nich została ponownie otwarta, ale wiele osób nadal nie złożyło jeszcze rozliczenia podatkowego za 2019 rok, a to wiąże się z ryzykiem utraty świadczeń.

Oznacza to, że 35 tysięcy emerytów o niskich dochodach nie kwalifikuje się do dodatku gwarantowanego, do którego byliby uprawnieni w innym przypadku. To na przykład 917 dolarów zasiłku miesięcznie. Kanadyjski zasiłek na dziecko wypłaca rodzinom do 6000 dolarów rocznie na dziecko, ale zależy to również od rozliczenia podatku.

– Nawet poza programami ratunkowymi te dwa zasiłki pomogłyby płacić czynsz i kłaść jedzenie na stole – powiedziała Mulholland.

Dlatego Prosper, organizacja którą kieruje, zwraca się do rządu federalnego o ponowne uruchomienie finansowania całej masy programów skierowanych do tych, którzy najbardziej tego potrzebują. Biorąc pod uwagę deficyt federalny w wysokości 343 miliardów dolarów, kwota ta jest stosunkowo niewielka – 15 milionów dolarów, aby pomóc 750 tysiącom Kanadyjczyków najbardziej potrzebujących w dostępie do usług uzdrawiających finanse, do których prawdopodobnie już się kwalifikują.

Mulholland twierdzi, że inne kraje, w tym Wielka Brytania, Australia i Nowa Zelandia, wydały znacznie więcej na podobne inicjatywy, ponieważ koszt bezczynności znacznie przewyższa koszt samych programów.

– Jeśli na tej łodzi znajduje się 20 procent populacji, jest to prawdziwy hamulec powrotu do ekonomicznej prosperity, ponieważ traci się konsumentów. Ci ludzie nie będą wydawać pieniędzy – powiedziała.