Zmarł Edward Zyman

Zmarł Edward Zyman

W sobotę 20 listopada zmarł Edward Zyman znany w środowisku Polaków w Kanadzie redaktor i publicysta.

Urodził się 20 maja 1943 r. we wsi Dobromierz (w dawnym woj. kieleckim).

Ukończył studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1967, uzyskując tytuł magistra socjologii.

Za właściwy debiut poetycki uważa druk wiersza „Kto to jest matka” na łamach łódzkiej jednodniówki „Z tej strony” (1961). Jako prozaik debiutował w „Tygodniku Kulturalnym” opowiadaniem „Matka” (1965), jako krytyk recenzją tomu reportaży Salomona Łastika Trudne dzieci („Wychowanie” 1966, nr 1). W latach 1967-1978 pracował w przemyśle hutniczym. W tym czasie wstąpił do PZPR. W 1978 przeszedł do pracy dziennikarskiej.

W 1973 wystąpił w filmowej psychodramie Pawła Kędzierskiego i Marcela Łozińskiego „Happy End”, ukazującej stadne mechanizmy i agresję grupy wobec niezależnie myślącej jednostki.
Trzy lata później został odtwórcą jednej z głównych ról w głośnym filmie Marcela Łozińskiego „Jak żyć”, który obnażał mechanizmy zniewolenia w PRL.

Od 1980 współpracował z filmem (jako jeden z dwóch kierowników literackich Zespołu Filmowego „Silesia”) i prasą niezależną. Redagował „Tygodnik Katowicki”, pismo Zarządu Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ „Solidarność”, ukazujące się poza cenzurą, na łamach którego zamieścił m.in. cykl reportaży o pacyfikacji radomskich procesów społecznych w czerwcu 1976. Przewodniczył Komisji Zakładowej w katowickiej Rozgłośni Polskiego Radia”, brał udział w pracach Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” Pracowników Radia i Telewizji. W marcu 1981, po prowokacji bydgoskiej, wystąpił z PZPR. Po ogłoszeniu stanu wojennego został internowany i przez rok więziony. Dyscyplinarnie zwolniony z pracy w Polskim Radio i pozbawiony możliwości wykonywania zawodu, w marcu 1983 wyemigrował z rodziną do Kanady. Od początku aktywnie uczestniczy w polskim życiu literackim i kulturalnym na obczyźnie. W Calgary (Alberta), gdzie mieszkał przez pierwszy rok był redaktorem programu telewizyjnego „Kalejdoskop Polski” i Biuletynu Polonijnego miejscowego Koła Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, a następnie wychodzącego w Edmonton kwartalnika Kongresu Polonii Kanadyjskiej Okręg Alberta „Dialogi”.

We wrześniu 1984 przeprowadza się do Toronto gdzie objął stanowisko redaktora naczelnego „Głosu Polskiego”, którym kierował do 1988. W latach  1989-2015 jest redaktorem i współproducentem polskiego programu telewizyjnego „Polish Studio”. Stale współpracuje z ukazującym się w Toronto „Dziennikiem” (2001-2003).

W latach 1999-2000 jest prezesem Polish Community Media Corporation, wydawcy „Związkowca”, w którym zamieszcza teksty publicystyczne i krytycznoliterackie.

Jest współzałożycielem działającej w latach 1988-2015 Fundacji Władysława i Nelli Turzańskich, od 1995 pełni funkcję prezesa Polskiego Funduszu Wydawniczego w Kanadzie. W latach 1998-2003 współredaguje periodyk literacki Funduszu „Nowy Prąd”. W 1998 tworzy cotygodniowy magazyn literacko-muzyczny „Wierszem i Prozą”, emitowany przez Polskie Radio w Toronto. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 2000  wyróżniony honorową odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, w 2011 otrzymał nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie.