Bejsment.com
Ogłoszenia drobne
Katalog firm
Imprezy
×
  • March 01, 2024 , 02:16am

Nie żyje były premier Kanady, Brian Mulroney

Nie żyje były premier Kanady, Brian Mulroney

Brian Mulroney miał 84 lata. Był 18. premierem Kanady.

Caroline Mulroney potwierdziła śmierć ojca w poście w serwisie X, pisząc, że zmarł on spokojnie w otoczeniu rodziny.

Rzecznik córki Mulroneya powiedział, że były premier zmarł w szpitalu w Palm Beach, gdzie był leczony po niedawnym upadku.

Mulroney powiedziała, że ustalenia dotyczące pogrzebu zostaną przekazane w późniejszym terminie.

Mulroney był premierem od 1984 roku do roku 1993. Był znany ze swojej polityki środowiskowej i gospodarczej, w tym traktatu o ograniczeniu kwaśnych deszczy oraz umowy o wolnym handlu NAFTA.

Zeszłego lata Mulroney przeszedł operację serca, a na początku roku był leczony z powodu raka prostaty.

Chłopiec z Baie-Comeau

Zanim został pierwszym Quebec-czykiem, który przewodził Konserwatystom w XX wieku, Mulroney był chłopcem z Baie-Comeau.

Urodził się 20 marca 1939 roku w odizolowanym miasteczku hutniczym na północnym wybrzeżu Quebecu. Lata spędzone w Baie-Comeau wywarły na niego głęboki wpływ.

Miasto było w przeważającej mierze frankofońskie. Większość towarzyszy zabaw Mulroneya nie mówiła po angielsku, więc dorastał w przekonaniu, że nie ma nic niezwykłego w dwujęzyczności.

Młyn miejski był własnością amerykańską. Mulroney wychowywał się w przekonaniu, że amerykańskie inwestycje oznaczają miejsca pracy dla jego ojca i innych rodzin w Baie-Comeau. Będąc premierem złagodził ograniczenia dotyczące amerykańskich inwestycji w Kanadzie.

Czcił swojego ojca Bena, elektryka, który nauczył go, jak ważna jest lojalność. Jego ojciec zawsze głosował na Liberałów, ale podczas studiów Mulroney stał się wybitnym młodym Torysem.

Jego wybór polityczny był dziwaczny jak na młodego Quebec-czyka w czasie, gdy Liberałowie mieli kontrolę nad polityką federalną w tej prowincji.

Udał się na konwencję przywódców Torysów w 1956 roku z zamiarem głosowania na Daviego Fultona, ale był zahipnotyzowany płomennym przemówieniem Johna Diefenbakera.

17-letni student z Quebecu i 61-letni populista z Prerii nawiązali później niezwykłą przyjaźń, z którą młody Mulroney obnosił się wśród swoich zdumionych kumpli, gromadząc ich w pokoju i kontaktując się z szefem przez telefon.

Mulroney zyskał popularność w Quebecu w 1974 roku, kiedy premier Robert Bourassa mianował go członkiem komisji Cliche badającej przemoc związkową w branży budowlanej.

Dochodzenie doprowadziło do sensacyjnych nagłówków o sabotażu związkowym i skandalicznym przekroczeniu kosztów. Dzięki temu każdego wieczoru na ekranach telewizorów pojawiał się swobodnie dwujęzyczny młody prawnik z mówiący ciepłym, „miodowym” (jak to wówczas określano) barytonem.

Praca w komisji i częsta obecność w telewizji wypchnęły Mulroneya z zaplecza politycznego na orbitę niektórych wpływowych patronów Torysów. Szybko stał się faworytem do zastąpienia Roberta Stanfielda na stanowisku lidera Konserwatystów.

Jednak oddolni delegaci na konwencję w 1976 roku obawiali się powiązań korporacyjnych Mulroneya i podejrzewali, że jego gładkość języka maskuje powierzchowność myślenia.

Joe Clark, wówczas mało znany poseł z Alberty, wyprzedził Mulroneya w drugiej turze i wygrał konwencję w trzeciej stając na czele Konserwatystów.

Zostań kolejnym premierem

Klęska mniejszościowego rządu Clarka i wskrzeszenie rządu Liberałów w 1980 roku wywołały wśród Torysów chęć pozbycia się Clarka.

Publicznie Mulroney przysięgał lojalność Clarkowi. Prywatnie jego przyjaciele z partii gorączkowo pracowali nad osłabieniem go i wymuszeniem rewizji przywództwa.

Prowadzili zaciekłą wojnę partyzancką przeciwko Clarkowi. Byli podekscytowani, gdy Clark powiedział na partyjnej konwencji w 1983 roku, że będzie głosował na przywódcę pomimo poparcia dwóch trzecich swojej partii.

Mulroney wygrał konwencję przede wszystkim dzięki obietnicy otwarcia drzwi Torysom w Quebecu. Drzwi te zostały zaryglowane przed Konserwatystami z jednym wyjątkiem, odkąd sto lat wcześniej powieszono Louisa Riela.

4 września 1984 roku. – w dniu wyborów – Torysi Mulroneya wyważyli drzwi Quebecu. Prowincja wybrała 58 konserwatywnych parlamentarzystów, w większości nieznanych polityków spoza swoich okręgów.

Mulroney zdobył największą liczbę mandatów w historii – 211 z 282 parlamentarzystów – i został 18. premierem Kanady. Było to osiągnięcie, któremu w XX wieku dorównał tylko jeden inny przywódca Konserwatystów — bohater Mulroneya, John Diefenbaker.

Dwujęzyczny Mulroney zrobił to, czego nie mógł jednojęzyczny Diefenbaker: 21 listopada 1988 roku zdobył mandat drugiej większości po zaciętych wyborach w sprawie wolnego handlu ze Stanami Zjednoczonymi.

Jego miesiąc miodowy z kanadyjską opinią publiczną trwał niecały rok po zwycięstwie w 1984 roku.

Torysi mieli nadzieję, że Mulroney stanie się kanadyjską wersją Johna F. Kennedy’ego. Te nadzieje rozwiały szybko się rozwiały, gdy odwieczne praktyki polityczne, takie jak patronat, zrodziły odwieczne polityczne skandale.

Ośmiu ministrów zostało zmuszonych do rezygnacji z gabinetu Mulroneya podczas jego pierwszej czteroletniej kadencji. Żaden ze skandali nie dotknął osobiście Mulroneya, ale jego autorytet został podważony ze względu na powoływanie ministrów o wątpliwym charakterze.

Dwa lata po wyborach sondaże wskazywały, że Konserwatyści cieszą się poparciem około 20 procent Kanadyjczyków, co plasuje tę partię na trzecim miejscu za Liberałami i Nowymi Demokratami.

Wyzwania konstytucyjne

Nawet jeśli na niektórych frontach polityki panowały wahania, jego zaangażowanie na rzecz Quebecu nie budziło wątpliwości. Przekonał pierwszych ministrów, aby za priorytet uznali zdobycie poparcia Quebecu dla odnowionej Konstytucji.

Nikt nie spodziewał się, że odegra rolę akuszerki w umowie, która zdobędzie jednomyślne poparcie wszystkich prowincyjnych premierów, kiedy w 1987 roku zaprosił ich na mało znane rekolekcje rządowe w Gatineau Hills na północ od Ottawy.

Cały kraj był zaskoczony, gdy ich spotkanie doprowadziło do Porozumienia w sprawie Jeziora Meech. Pakiet obejmował uznanie Quebecu za odrębne społeczeństwo i dał wszystkim prowincjom większy wpływ na powoływanie senatorów i sędziów Sądu Najwyższego Kanady.

Od czasów Konfederacji żaden premier nie był w stanie osiągnąć jednomyślnego porozumienia w sprawie Konstytucji.

Ta jednomyślność trwała tak długo, jak trwała zmiana władz trzech prowincji. Były premier Pierre Trudeau, od dawna na emeryturze, ale nadal wpływowy, zaatakował pakt ze świetnym skutkiem.

Dwa lata później Mulroney osiągnął konsensus w sprawie jeszcze szerszego porozumienia konstytucyjnego – porozumienia z Charlottetown. Quebec nadal byłby uznawany za odrębne społeczeństwo, ale tubylcy uzyskali prawo do samodzielnego rządzenia. Senat miał zostać przebudowany tak, aby każda prowincja była reprezentowana w równym stopniu przez wybieranych senatorów.

Każdy prowincyjny premier i aborygeński przywódca entuzjastycznie wspierał to porozumienie. Wstępne wyniki sondaży sugerowały, że większość Kanadyjczyków zrobiła to samo, więc Mulroney zdecydował się poprosić wyborców o poparcie paktu w pierwszym od 50 lat referendum w Kanadzie.

Jednak poparcie dla nich osłabło podczas trwającej miesiąc kampanii referendalnej.

Wyborcy w sześciu prowincjach, w tym w Quebecu, powiedzieli „nie” porozumieniu z Charlottetown, a Mulroney porzucił wysiłki na rzecz zmiany Konstytucji.

Wolny handel, GST i skandal Airbusa

Gospodarka prawdopodobnie odciśnie najtrwalsze piętno Mulroneya.

Wolny handel zasadniczo zrestrukturyzował stosunki gospodarcze kraju ze Stanami Zjednoczonymi i zmusił kanadyjskie przedsiębiorstwa do wprowadzenia bolesnych dostosowań.

Zmienił sposób opodatkowania Kanadyjczyków, wprowadzając podatek od towarów i usług. Środek ten miał na celu zastąpienie ukrytego podatku. Zmiany wprowadzono w chwili, gdy kraj miał doświadczyć najpoważniejszego pogorszenia koniunktury gospodarczej od czasu Wielkiego Kryzysu.

Liczba upadłości osiągnęła rekordowy poziom. Ponad 1,6 miliona ludzi zostało bez pracy. Wielu z nich z powodu nagłych zwolnień i zamykania zakładów. Podatki w Kanadzie rosły szybciej niż w jakimkolwiek innym kraju G7.

Zniósł premię za dziecko, sprzedał Air Canada i pociął CBC i Via Rail – instytucje symbolizujące kraj.

Były to bardzo bolesne kroki. Jego niepopularność ostatecznie zmusiła Mulroneya do rezygnacji ze stanowiska.

Sondaże sugerowały, że jego osobistą ocenę akceptacji można mierzyć jednocyfrowymi liczbami. Konserwatyści pozostali w tyle za Liberałami, NDP i początkującą Partią Reform przez większą część 1992 roku i do 1993 roku. Jednak nawet wtedy jego klub pozostał lojalny, zjednoczony osobistym stylem przywództwa Mulroneya, który pamiętał o wszystkich urodzinach, wiwatował przy każdym porodzie i weselu, okazywał współczucie przy okazji każdej śmierci.

Swoją rezygnację ogłosił 24 lutego jako najmniej popularny premier w historii współczesnych sondaży. Oficjalnie opuścił urząd w czerwcu, a jego następca, Kim Campbell, zaledwie kilka tygodni później poprowadziła Torysów do niszczącej porażki.

Nawet po odejściu ze stanowiska nie mógł pozbyć się podejrzeń, które go dręczyły, zwłaszcza zarzutów, które krążyły wokół sprawy zakupu samolotów Airbus przez Air Canada w 1988 roku. W roku 1997 wygrał pozasądową ugodę z ówczesnym liberalnym rządem w związku z pozwem o zniesławienie w związku z dochodzeniem RCMP w sprawie Airbusa.

Jednak w 2008 roku Mulroney stanął w obliczu żenującego publicznego grillowania przed publicznym dochodzeniem, którego zadaniem było zbadanie jego relacji z Karlheinzem Schreiberem, podejrzanym niemiecko-kanadyjskim biznesmenem powiązanym z aktami Airbusa, który ostatecznie trafił do niemieckiego więzienia za uchylanie się od płacenia podatków.

Mulroney zeznał, że przyjął pieniądze na lobbowanie w zagranicznych rządach w imieniu Schreibera, zaprzeczając twierdzeniom Schreibera, że ​​pieniądze te przeznaczono na lobbowanie wobec rządu kanadyjskiego.

Były premier stwierdził, że nie miał racji, zabierając 1000-dolarowe banknoty Schreibera i przechowując je w sejfie osobistym, a później w skrytce depozytowej. Powiedział, że przez lata zwlekał z płaceniem podatków od tych pieniędzy, ponieważ uważał je za zaliczkę, a nie dochód.

Sędzia Jeffrey Oliphant stwierdził problemy w zeznaniach obu mężczyzn. W raporcie końcowym Oliphanta znaleziono bałagan kłamstw, sprzeczności, wyrachowanych zatajeń i nierozwiązanych pytań. Ostatecznie jednak, pomimo rozbieżności, Oliphant stwierdził jedynie, że Mulroney naruszył swój własny kodeks etyczny.

Szanowany Mąż Stanu

Jednak Mulroney pozostał szanowanym mężem stanu w społeczności międzynarodowej. Został konsultantem biznesowym i objął lukratywne stanowiska dyrektorskie w zarządach największych światowych korporacji.

W 1998 roku został towarzyszem Orderu Kanady. Były też inne międzynarodowe nagrody.

W 2004 roku on i była premier Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher jako pierwsi zagraniczni dygnitarze wygłosili pochwały dla amerykańskiego prezydenta podczas przemówienia na pogrzebie Ronalda Reagana.

Mulroney przez całe życie borykał się z problemami zdrowotnymi. Przez lata był nałogowym palaczem, zanim rzucił palenie gdy w 2005 roku stwierdzono u niego zmianę w płucu i przeszedł pomyślną operację. Jednak później rozwinęło się u niego zapalenie trzustki i spędził kilka tygodni w szpitalu.

W kwietniu Mulroney był leczony w Montrealu z powodu raka prostaty.

Były premier Brian Mulroney na zdjęciach

Kandydat na przywódcę PC, Brian Mulroney, przemawia na konferencji prasowej w Montrealu, 1 maja 1983 r.

Brian Mulroney i jego żona Mila przechodzą przed machającymi plakatami zwolennikami idąc na podium, aby przemawiać na konwencji przywódców PC w Ottawie, 10 czerwca 1983 r.

Brian Mulroney i Joe Clark spotykają się na parkiecie konwencji przywódców Postępowych Konserwatystów w Ottawie, 11 czerwca 1983 r.

Mila i Brian Mulroney spędzają chwilę sam na sam podczas przyjęcia kawowego wydanego przez zwolenników Postępowych Konserwatystów w New Glasgow, Nowa Południowa Walia, 26 sierpnia 1983.

Lider opozycji Brian Mulroney zostaje zaprzysiężony jako poseł do parlamentu w Ottawie z żoną Milą trzymającą syna Marka, podczas gdy ich syn Ben i córka Caroline patrzą na to, 6 września 1983 r.

Brian Mulroney wyciąga rękę przez okno autobusu, aby dotrzeć do potencjalnych wyborców w Wabush w Nowej Funlandii, na ostatnim przystanku kampanii federalnej, 2 września 1984 r. Dwa dni później jego Postępowa Partia Konserwatywna wygrała wybory i został premierem.

Premier Brian Mulroney i jego żona Mila rozmawiają z papieżem Janem Pawłem II po jego przybyciu do Ottawy 19 września 1984 r.

Królowa Elżbieta II spotkała się z premierem Brianem Mulroneyem i generalną gubernator Jeanne Sauvé w Moncton w Nowej Zelandii po przybyciu z dwutygodniową wizytą do Kanady, 24 września 1984 r.

Prezydent USA Ronald Reagan (po prawej) spotyka się z astronautami, którzy polecą następnym amerykańskim promem kosmicznym, oraz premierem Kanady Brianem Mulroneyem (w środku) w Białym Domu w Waszyngtonie, wtorek, 25 września 1984 r.

Premier Brian Mulroney i prezydent USA Ronald Reagan przeprowadzają pierwszą rundę rozmów w Quebec City, 17 marca 1985 r.

Premier Brian Mulroney i prezydent USA Ronald Reagan przechodzą obok szeregu Królewskiej Kanadyjskiej Policji Konnej, 17 marca 1985 r. na lotnisku w Quebec City. Na drugim planie znajdują się pani Mila Mulroney i pani Nancy Reagan.

Premier Quebecu Rene Levesque spotyka się z premierem Brianem Mulroneyem na animowanej pogawędce podczas konferencji Federalnej Prowincji na temat Praw Aborygenów w Ottawie, 2 kwietnia 1985 r.

Diana, księżna Walii i Mila Mulroney, żona premiera, uśmiechają się do kamer podczas sesji zdjęciowej przed uroczystą kolacją w Vancouver, 2 maja 1986 r. Po lewej premier Brian Mulroney i książę Karol.

Premier Brian Mulroney siedzi i czyta oświadczenie po tym, jak on i premierzy prowincji osiągnęli główne porozumienie w sprawie skarg konstytucyjnych po spotkaniu w Meech Lake, 30 kwietnia 1987 r.

Premier Brian Mulroney, wspierany przez swoją żonę Milę, żartuje z mediami podróżując swoim samolotem kampanii 22 listopada 1988 r. podczas lotu do domu z Baie Comeau do Ottawy. Mulroney miał na sobie tabliczkę informującą, że nie będzie kandydował w 1999 r., co było odpowiedzią na pytania dotyczące jego zamiarów dotyczących trzeciej kadencji.

Lider NDP Ed Broadbent robi sobie „zdjęcia” przed kamerami, podczas gdy premier Brian Mulroney (z lewej) i przywódca Liberałów John Turner (w środku) pozują na początku francuskojęzycznej debaty pomiędzy przywódcami federalnymi w Ottawie, poniedziałek, 24 października 1988 r.

Premier Brian Mulroney (z prawej) podąża za żołnierzami radzieckimi niosącymi wieniec do Grobu Nieznanego Żołnierza w Leningradzie, 21 listopada 1989 r.

Premier Brian Mulroney i prezydent USA George Bush rzucają pierwszą piłką podczas meczu otwierającego stadion Toronto Blue Jays w Toronto, 10 kwietnia 1990 r.

Premier Brian Mulroney wita oficjalnego przywódcę opozycji Jeana Chretiena po tym, jak ubiegał się on o miejsce w Izbie Gmin w Ottawie, wtorek, 15 stycznia 1991 r.

Prezydent Rosji Borys Jelcyn wraz z premierem Brianem Mulroneyem w Ottawie, 19 czerwca 1992 r.

Premier Brian Mulroney i były prezydent Związku Radzieckiego Michaił Gorbaczow witają się w oficjalnej rezydencji premiera pod adresem 24 Sussex w Ottawie, wtorek, 30 marca 1993 r.

Prezydent USA Bill Clinton gestykuluje podczas spotkania z premierem Brianem Mulroneyem w Gabinecie Owalnym w Białym Domu, środa, 2 czerwca 1993 r.

Ostatnie dni na stanowisku premiera. Desygnowana na premiera Kim Campbell macha ręką podczas spotkania z premierem Brianem Mulroneyem w jego oficjalnej rezydencji w Ottawie, poniedziałek, 14 czerwca 1993 r

Ustępujący premier Brian Mulroney i jego żona Mila przybywają, aby pożegnać się z gubernatorem generalnym w Rideau Hall w Ottawie, 25 czerwca 1993 r.

Gubernator generalny Romeo LeBlanc wręcza Medal Towarzysza Orderu Kanady byłemu premierowi Brianowi Mulroneyowi podczas ceremonii w Rideau Hall w Ottawie, czwartek, 22 października 1998 r.

Brian Mulroney uśmiecha się, eskortując swoją córkę Caroline do kościoła na ceremonię ślubną z Andrew Laphamem w Montrealu, sobota, 16 września 2000 r.

Brian Mulroney z żoną Milą u boku wychodzą z kościoła za trumną swojej matki Irene na nabożeństwo pogrzebowe, sobota, 21 września 2002 r., w Ste-Catherine-de-la-Jacques-Cartier na północy miasta Quebec

Były premier Brian Mulroney pozuje obok swojego portretu po jego odsłonięciu na Wzgórzu Parlamentarnym w Ottawie, wtorek, 19 listopada 2002 r.

Książę Karol (po prawej) rozmawia z byłym premierem Brianem Mulroneyem (po lewej) i żoną Mulroneya Milą podczas nabożeństw pogrzebowych byłego prezydenta USA Ronalda Reagana w Katedrze Narodowej w Waszyngtonie, piątek, 11 czerwca 2004 r.

Były prezydent ZSRR Michaił Gorbaczow (po lewej), była premier Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher i były premier Brian Mulroney biorą udział w nabożeństwach pogrzebowych byłego prezydenta USA Ronalda Reagana w Katedrze Narodowej w Waszyngtonie, piątek, 11 czerwca 2004 r.

Premier Stephen Harper (w środku), były premier Brian Mulroney i premier Quebecu Jean Charest śmieją się przed uroczystością w Ottawie, w czwartek 20 kwietnia 2006 r., upamiętniającą osiągnięcia Mulroneya na rzecz środowiska w czasie, gdy był premierem.

Były premier Brian Mulroney śmieje się, podpisując egzemplarze swojej książki podczas premiery swoich wspomnień w Montrealu, poniedziałek, 10 września 2007 r.

Brian Mulroney (z prawej) wznosi toast wraz ze swoją żoną Milą i premierem Justinem Trudeau podczas ceremonii po otrzymaniu od Ambasady Francji insygniów Komandora Narodowego Orderu Legii Honorowej. 6 grudnia 2016 w Ottawie.

Były premier Brian Mulroney (z lewej) wita wiceprezydenta USA Joe Bidena i premiera Justina Trudeau na uroczystej kolacji w czwartek, 8 grudnia 2016 r. w Ottawie.

Brian Mulroney pozuje wraz z członkami rodziny podczas przyjęcia wynadego na jego cześć w Montrealu, czwartek, 9 maja 2019 r.

Były premier Brian Mulroney przemawia z ambony podczas ceremonii upamiętniających królową Elżbietę w katedrze Christ Church w Ottawie, poniedziałek, 19 września 2022 r.

Mila Mulroney (po lewej) poprawia obrożę swojemu mężowi Brianowi Mulroneyowi, podczas gdy oboje czekają, aby powitać premiera Justina Trudeau w Mulroney Hall na Uniwersytecie św. Franciszka Ksawerego w Antigonish

Premier Justin Trudeau (po prawej) siedzi za biurkiem byłego premiera Briana Mulroneya (po lewej) podczas zwiedzania repliki dawnego biura parlamentarnego Mulroneya w Mulroney Hall na Uniwersytecie św. Franciszka Ksawerego w Antigonish.

Na podst. Canadian Press

Najczęściej czytane
Powered by Software4publishers.com