Zmarła kanadyjska legenda opowieści, laureatka Nagrody Nobla Alice Munro

Zmarła kanadyjska legenda opowieści, laureatka Nagrody Nobla Alice Munro

Alice Munro, kanadyjska pisarka ceniona na całym świecie jako mistrzyni opowiadań i laureatka literackiej Nagrody Nobla, zmarła w wieku 92 lat. Wiadomość została potwierdzona przez rodzinę Munro oraz jej byłego redaktora i wydawcę Douga Gibsona.

Munro urodziła się jako Alice Laidlaw w Wingham w Ontario, 10 lipca 1931 roku. Jako najstarsze dziecko Roberta i Anne Laidlaw, wychowała się na, jak to określiła, „upadającej fermie lisów i norek”. Zaczęła pisać opowiadania, gdy była nastolatką, a później poświęciła całą swoją karierę właśnie tej krótkiej formie literackiej, ponieważ jako zamężna matka trójki dzieci nie wierzyła, że znajdzie czas na ukończenie powieści.

Napisała 14 uznanych zbiorów, płynnie łącząc zwykłych ludzi z niezwykłymi tematami – kobiecością, niepokojem, starzeniem się – aby rozwinąć złożone postacie z niuansami i głębią, które większość pisarzy może znaleźć tylko w szerszych ramach powieści.

Munro otrzymała Literacką Nagrodę Nobla w 2013 roku. Ogłaszając nagrodę w Sztokholmie, Szwedzka Akademia uznała 82-letnią wówczas Munro za „mistrzynię współczesnego opowiadania”. W wywiadzie dla CBC po wygranej, Munro powiedziała: „Myślę, że moje opowiadania rozeszły się w dość niezwykły sposób jak na opowiadania i naprawdę mam nadzieję, że sprawi to, że ludzie zaczną postrzegać opowiadanie jako ważną formę sztuki i wypowiedzi, a nie tylko coś, czym bawisz się, dopóki nie napiszesz powieści”.

Zawiłe opowieści Munro przedstawiające życie w małym miasteczku w południowo-zachodnim Ontario przyniosły jej międzynarodową rzeszę fanów, a obok Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury także inne wyróżnienia i nagrody, takie jakie Man Booker International Prize, Commonwealth Writers’ Prize oraz wielokrotne Scotiabank Giller Prizes i Governor General’s Literary Awards.

Munro była szanowana za oszczędną prozę i historie, które zgłębiały ludzką kondycję. Choć często chwalono ją za nadawanie głębi i uniwersalności wiejskim krajobrazom i postaciom, mówiła, że jest szczególnie dumna z możliwości oddania głosu kobietom (poprzez swoje historie), zwłaszcza biorąc pod uwagę, że kiedyś krytycy bagatelizowali jej twórczość.