Spirytualność i rozwój duchowy
Spirytualność i rozwój duchowy
Spirytualizm, spirytualność i duchowość oznaczają co innego dla poszczególnych osób. Dla jednych jest to udział w zorganizowanej religii: chodzenie do kościóła, synagogi czy modlitwy w meczecie, dla innych, to jest bardziej osobiste przeżycie, jak na przykład spokojna refleksja, medytacja czy spacer.
Dla wielu, nauka i religia to zasadniczo są dwie różne sfery ludzkiego doświadczenia, ale naukowcy i teologowie coraz częściej odkrywają, że światy te przenikają się wzajemnie. Ludzki umysł posiada zdolność tworzenia złożonych systemów i funkcji, religijnych wierzeń i praktyk, więc skłonność do poszukiwań w sferze duchowej jest bardzo naturalna. Religia jest integralną częścią ludzkiej kultury od wielu tysiącleci.
Dwie, najbardziej powszechne formy rozwoju duchowego to modlitwa i medytacja. Chociaż praktyki te wydają się być różne, to ich fizjologiczne i neurologiczne zmiany są podobne.
Zwykle interpretujemy nasze doświadczenia, aby zrozumieć świat, niemniej mimo postępu nauki, nie jesteśmy w stanie wyjaśnić wszystkich zjawisk; nie wszystko w życiu jest logiczne i ma sens. Wtedy, aby wprowadzić nasz umysl w świat równowagi, przychodzi nam z pomocą duchowość, która ma wiele obliczy. Badania pokazują, że nawet najwięksi sceptycy nie mogą zaprzeczyć, że istnieje coś więcej, niż konkretny świat, który widzimy. Religia i duchowość są bardzo ważnymi aspektami życia ludzkiego.
Jeśli zagłębimy się w aspekty duchowości, to dojdziemy do wniosku, że nie ma w niej nic tajemniczego ani nadprzyrodzonego. Duchowość to stan skupienia, który pozwala nam podążać za głosem serca i uczuć. Ten stan daje nam poczucie wolności i poczucie bycia sobą, ułatwia pojmowanie prawdy o zasadzie istnienia i tym samym pogłębia poczucie szczęścia. Duchowość pozwala na odróżnienie właściwości, które prowadzą do spokoju, a ktore do cierpienia. Jest to ciągłe doskonalenie cech umysłu i serca. Takie spełnienie nie zależy od hierarchii społecznej ani od wykształcenia.
Spirytualność sprawia, że zdajemy sobie sprawę z konsekwencji naszych działań, lecz nie polega to na strachu przed boskością, ale na miłości do świata i ludzi. Duchowość pozwala na samodzielne odkrywanie wszechświata oraz na połączenie się ze swoim wyższym ” Ja “, na poznanie własnych myśli i eksplorację naszego światopoglądu. Ten stan pokazuje, że szczęście nie zależy od uwarunkowań zewnętrznych, lecz że jest ono zawsze głęboko w nas i tylko my ponosimy za nie odpowiedzialność.
Zawsze jesteśmy tam, gdzie powinniśmy być. Punktami odniesienia dla całej praktyki jest wolność, mądrość i współczucie. Żadne doświadczenie, bez względu na to, jak cudowne by nie było, nie przyniesie nam trwalej satysfakcji, dlatego że wszystko sie zmienia i przemija. Umysl przeniknięty spokojem zachowuje równowagę do wszystkiego, co pojawia się w doświadczeniu. Nie powinniśmy się zachłannie czepiać przyjemności i nie powinniśmy wzdrygać się od przykrości. Musimy akceptować wszystkie aspekty życia. A przede wszystkim powinniśmy udoskonalać zdolność uczciwego życia w poczuciu zjednoczenia z innymi. Wtedy, jak opisuje Joseph Golstein w wojej ksiązce Medytacja wglądu, wypadamy ze świata pojęć i zagłębiamy się w strumień energii świadomości. Jest to kwestia pozostania otwartym na różne możliwości bez ślepej wiary i bez ślepej niewiary. To nas uchroni od uwiklania się w nietrwałe pozory. Duchowość pozwala przejść własną drogę oświecenia. Pomaga nam także odkryć prawdę na swój sposób.
Ćwiczenie # 1
Wyobraź sobie, że ktoś Cię poinformował, że za chwilę spotkasz buddystę. Jak to wpływa na to, co czujesz i myślisz o takim czlowieku. Jakie wyciągasz wnioski? Jakich zachowań się spodziewasz? Powtórz ten eksperyment myślowy, wyobrażając sobie, że osoba, którą masz zamiar spotkać jest muzulmaninem, hindusem czy chrześciajaninem.
Ćwiczenie # 2
Zastanów się i odpowiedz dlaczego kiedy dostaniemy już to, co chcemy, nie daje nam to satysfakcji na zawsze?
Jedną z najszlachetniejszych cech czlowieczeństwa jest zdolność dostrzegania zła i zamiany go w dobro oraz dostrzeganie cierpienia i chęci niesienia pomocy.
Jak słusznie zauważył Mahatma Gandhi polityka bez zasad, przyjemność bez zobowiązań, bogactwo bez pracy, mądrość bez charakteru, biznes bez moralności i modlitwa bez miłości – to czynniki niszczące ludzkie istoty. Pięknie ujął człowieczeństwo i spirytualizm francuski współczesny filozof Andre Comte-Sponville:
„Można się obyć bez religii, jednakże nie można się obyć bez więzi, bez wierności i bez miłości. To co nas łączy, jest ważniejsze od tego co nas dzieli. Pokój wszystkim, wierzącym i niewierzącym. Życie jest cenniejsze niż religia ( co zadaje kłam inkwizytorom i katom); więź duchowa jest cenniejsza niż Kościoły (co zadaje kłam sekciarstwu): wierność jest cenniejsza niż wiara albo ateizm ( co zadaje kłam zarówno nihilistom, jak i fanatykom); wreszcie miłość jest cenniejsza niż nadzieja lub rozpacz, co przyznaję rację zwykłym ludziom wierzącym i niewierzącym. Nie oczekujmy zbawienia, żeby stać się ludźmi”.
W sumie nie ważne skąd czerpiemy nasz rozwój duchowy, ważne jest aby przekaz rozwijał naszą świadomość i i humanitaryzm.
Za dwa tygodnie – medytacja i uważność
Grażyna Grace Tallar – międzynarodowy ekspert i coach w dziedzinie inteligencji emocjonalnej oraz Self-PR. eqtrainer.ca