Bitwa pod Siedmioma Dębami (1814)

Bitwa pod Siedmioma Dębami (1814)

Podczas trwającej wojny Brytyjczyków z Amerykanami dochodziło do nieustających sporów pomiędzy Kompanią Zatoki Hudsona, a Kompanią Północno-Zachodnią z udziałem Metysów, których kulminacyjny moment nastąpił w czerwcu 1814 roku.

Konflikt rozpoczął się od po słabych zbiorach w latach 1813 i 1814. Mimo wzmożonej produkcji Metysi nie zdołali zapewnić pełnych dostaw suszonego mięsa bizonów (tzw. pemikanu) dla wszystkich zainteresowanych stron, tym bardziej, że pojawił się nowy odbiorca produktu, tzw. Osiedle Selkirka – nadanie ziemskie na terenie dzisiejszej Manitoby. Powstało ono około 1811, założone przez Lorda Selkirka i było zamieszkane przez kilkuset anglosaskich osiedleńców. Skupiało się wokół świeżo zbudowanego Fortu Douglas.

Wobec nadchodzącego widma głodu gubernator Assiniboia, regionu na granicy dzisiejszej Manitoby i Saskatchewan, ogłosił embargo na sprzedaż suszonego mięsa dla Kompanii Północno-Zachodniej. Był to dotkliwy cios dla społeczeństwa Metysów, gdyż ceny pemikanu na wolnym rynku znacznie wzrosły, a te proponowane przez gubernatora nie były aż tak korzystne. Naturalną konsekwencją takiego stanu rzeczy było rozpoczęcie przemytu. Głównie chodziło o dostawy dla Kompanii Północno-Zachodniej.

W czerwcu 1814 grupa Metysów po wodzą swego kapitana Cuthberta Granta skonfiskowała duży transport żywności skierowany dla Kompanii Zatoki Hudsona i usiłowała odeskortować go dla odbiorców z Kompanii Północno-Zachodniej. 15 czerwca oddziały gubernatora zaatakowały grupę Metysów eskortującą żywność dla swych odbiorców w wąwozie Siedmiu Dębów. W wyniku starcia zbrojnego 20 Metysów zginęło. Wydarzenie to później zostało uznane za masakrę i przeszło do martyrologii metyskiej.

W późniejszych latach stosunki pomiędzy kolonistami a Metysami ułożyły się poprawnie i w dolinie Red River powstała prężna kolonia nosząca wszelkie cechy społeczności kresowej.

Bitwa pod Siedmioma Dębami (obraz C.W. Jefferysa)