Ostatnia droga pierwszego dowódcy Dywizjonu 303

Ostatnia droga pierwszego dowódcy Dywizjonu 303

Zdzisław Krasnodębski zmarł w 1980 roku w Toronto. 12 maja prochy jego oraz żony Wandy zostaną sprowadzone z Kanady do Polski i spoczną w kolumbarium na Wojskowych Powązkach.

POŻEGNANIE ODBĘDZIE SIE 12 MAJA (poniedziałek) 2014 O GODZINIE 12 W POŁUDNIE W KOŚCIELE ŚW.KAZIMIERZA PRZY RONCESVALLES W TORONTO.

Prochy pierwszego dowódcy 303. Dywizjonu Myśliwskiego i jego żon (żołnierza Armii Krajowej i uczestniczki Powstania Warszawskiego, zmarłej w 2006 r. w Toronto), zostaną dostarczone z Kanady przez weteranów Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie. Ceremonię przywitania zaplanowano na 13 maja w Wojskowym Porcie Lotniczym 1. Bazy Lotnictwa Transportowego na Okęciu.

Następnego dnia w południe w Katedrze Polowej Wojska Polskiego odbędzie się nabożeństwo w intencji państwa Krasnodębskich.

Płk pil. Zdzisław Krasnodębski urodził się w 1904 r. w Woli Osowińskiej na Lubelszczyźnie. Jako nastolatek uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Po I wojnie absolwent Korpusu Kadetów we Lwowie i Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie, następnie dowódca 111. Eskadry Myśliwskiej i III Dywizjonu Myśliwskiego Brygady Pościgowej.

Wanda i Zdzisław Krasnodębscy

Walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku, potem przedostał się do Francji, gdzie uczestniczył w walkach z Niemcami w 1940 roku. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii objął dowództwo 303. Dywizjonu Myśliwskiego, który wsławił się podczas bitwy o Anglię. Ciężko ranny po zestrzeleniu, trafił do szpitala, a po zakończeniu leczenia wyjechał z misją wojskową do Kanady. Jej celem było werbowanie w Ameryce młodych rekrutów do Polskich Sił Zbrojnych. Do końca wojny pełnił wiele funkcji dowódczych naziemnego personelu obsługi lotnictwa, m.in. był dowódcą stacji myśliwskiej w Heston, brał udział w organizacji 131 Skrzydła Myśliwskiego, będącego ruchomą bazą dla polskich dywizjonów myśliwskich. Był też dowódcą Polskiej Szkoły Pilotów w Newton pod Nottingham. Od 2 stycznia 1945 r. był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Szkocji. 31 października 1947 otrzymał Krzyż Walecznych.

Po wojnie przeniósł się do Południowej Afryki, gdzie pracował czas jakiś jako kierowca. W 1951 roku przeprowadził się wraz z żoną do Kanady. Początkowo pracował jako kierowca, następnie był inspektorem w firmie lotniczej Sanderson Aircraft Lim. w Malton. W późniejszym okresie pracował w Motorola Canada Ltd., Addison Industries Ltd. w Toronto, Canadian Radio Manufacturing Corp. Lim. w Toronto.

W 1956 roku uzyskał obywatelstwo kanadyjskie.

Wiele czasu poświęcał pracy społecznej w organizacjach polonijnych. Działał głównie w polskim środowisku lotniczym. Ponadto był mocno zaangażowany w działalność upamiętniającą polskość Lwowa i ziem południowo-wschodnich Rzeczypospolitej Polskiej.

Zmarł 3 sierpnia 1980 roku w szpitalu Women’s College Hospital w Toronto. Pochowany został z żoną Wandą na Prospect Cemetery w Toronto.

Pośmiertnie został odznaczony w 2009 r. przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.