Olimpijskie gierki polityczne (1)

Olimpijskie gierki polityczne (1)

Nie ma większej imprezy na świecie niż Igrzyska Olimpijskie.
Według starych, greckich zasad młodzież całego ówczesnego świata zbierała się do sportowej walki i z tego powodu przerywano wszystkie inne walki, konflikty zbrojne.
Tak było. Niestety – tak nie jest.
Igrzyska olimpijskie już od dawna wykorzystywane są do różnych politycznych gierek.
Wprawdzie na początku nowożytnej ery takie „gierki” nie były specjalnie widoczne, jednak z biegiem czasu sprawy zaczęły się toczyć coraz to w gorszym kierunku.
Pierwszymi igrzyskami prawdziwie politycznymi były Igrzyska w 1936 w Niemczech, a w szczególności – w Berlinie.
Miały się one odbyć już w 1916, jednak z powodu I wojny Światowej zostały odwołane.
W tamtych czasach Igrzyska Olimpijskie, tak letnie jak i zimowe rozgrywane byy w tym samym roku i, co ciekawe, tak IV Zimowe Igrzyska (Garmisch Partenkirchen) i letnie Igrzyska XI Olimpiady zostały przyznane Niemcom. Jedyny taki przypadek w historii.
Decyzję o ponownym przyznaniu Berlinowi prawa do organizacji Igrzysk Olimpijskich podjęto 26 kwietnia 1931 roku podczas dwudziestego ósmego spotkania MKOL.  W tamtych czasach oprócz Berlina i Barcelony  o prawo organizacji Igrzysk ubiegały się Rzym i Budapeszt. Hrabia Bocanossa wycofał jednak kandydaturę Rzymu, a senator Jules de Musa poparł kandydaturę Berlina.
Hitler, jak wiemy, doszedł do władzy w 1933 roku, czyli dwa lata po przyznaniu Igrzysk Berlinowi.
Mimo protestów opinii publicznej i środowisk sportowych i wcześniejszej krytyki także i ze strony Hitlera który określił igrzyska jako wymysł Żydów i masonów, Igrzyska w nazistowskich Niemczech doszły do skutku.
Przed ich rozpoczęciem część krajów rozważała zbojkotowanie imprezy i rozegranie konkurencyjnych zawodów. Okazuje się, że kiedy organizację powierzono Niemcom, w Barcelonie również ubiegającej się o prawo organizacji igrzysk, chciano zorganizować alternatywną tzw. Olimpiade Ludową. Nawet zjechało się wielu sportowców, jednak na dzień przed rozpoczęciem zaczął się zamach stanu generała Francisco Franco – i „po ptokach”.
Polityczna i propagandowa machina niemiecka szybko połapały się w tej niezwykłej sytuacji. W końcu oczy całego świata tak sportowego jak i nie, były zwrócone na Berlin.
Niemcy, jak to w ich zwyczaju, poświecili sporo czasu i wysiłku w celu pokazania się światu z jak najlepszej strony.
Już w 1932 roku, kiedy to Igrzyska zostały rozegrane w Los Angeles, najważniejsze osoby odpowiedzialne za organizacje wybrały się do Ameryki, aby wszystko naocznie sprawdzić.
Fotografowano wszystko, sprawdzano nie tylko zaplecza techniczne aren sportowych, kuchni czy wioski olimpijskiej, ale także rozwiązania transportowe, zaangażowanie mediów, propagandę, reklamy i rozszerzanie informacji wśród widzów.
Oczywiście – wszystko przekuto w praktykę i zaskoczono świat po raz pierwszy.
Ceremonia otwarcia odbyła się 1 sierpnia na stadionie olimpijskim w Berlinie o godzinie 16. Pięć minut po rozpoczęciu ceremonii został zagrany hymn Niemiec. Podczas parady reprezentacji sportowcy z kilku krajów, m.in. Francji i Grecji, wykonali salut olimpijski, zreszta prawie identyczny jak „Heil Hitler”.. Ceremonię uświetniły: wypuszczenie 20 tysięcy gołęb i Hymn Olimpijski Richarda Straussa.
Po raz pierwszy w historii olimpiad nowożytnych znicz olimpijski zapalono od ognia przyniesionego z Grecji. Zapalenia znicza dokonał Frotz S|chilgen. W imieniu sportowców przysięgę olimpijską złożył Rudolf Ismayr.
I tu – ciekawostka. Po raz pierwszy wydarzenia z aren olimpijskich były filmowane oraz transmitowane w telewizji – obraz telewizyjny docierał do 19 kablowych odbiorników, znajdujących się w Berlinie.
Częścią filozofii nazistowskiej był rasizm. Skierowany był on przede wszystkim przeciwko Żydom, nie tylko  zresztą w Niemczech, ale i również rasie nie-aryjskiej, do której zaliczana również rasa czarna.
Gwiazdą największej jakości był w Berlinie amerykański sprinter Jesse Owens, czarnoskóry, który wygrał 100m, 200m, skok w dal i sztafete 4x100m.
Opowieści z różnych źródeł podają, że Hitler nie chcial Owensa dekorować, ale prawda jest taka, że Hitler nikogo nie dekorowal, wiec, jak zwykle, polityczna poprawność zawsze znajduje ujście tu i tam.
W każdym razie – Niemcy hitlerowskie wygrały propagandową walke o serca i dusze Niemców-kibiców i nauczyli się przy okazji organizowania ogromnych wieców, które później zastraszyły cały świat.