Krytyka Raportu AG
Krytyka Raportu AG
W ostatnich tygodniach ukazał się raport głównego kontrolera Kanady o stanie gotowości rządu do walki z pandemią pod nazwą: „COVID-19 Pandemic – Pandemic Preparedness, Surveillance and Border Control Measures.”
Czego można się dowiedzieć z tego raportu? Czy nasz rząd stanął na wysokości zadania w temacie Pandemic Preparedness, Surveillance and Border Control Measures? Według mnie raport ten obnażył nieudolność i brak kompetencji ludzi odpowiedzialnych za zdrowie publiczne.
Ale według innych komentatorów nie było aż tak źle. Gazeta The National Post nie bardzo była zachwycona raportem, ale też nie obnażyła wielu jego braków. Z kolei gazeta The Toronto Star zadała pytanie: czy rząd był gotowy czy nie? Oczywiście nie podając negująco odpowiedzi na zadane przez siebie pytanie.
Kanada zanotowała, że wśród wszystkich zgonów aż 78% miało miejsce w domach opieki dla seniorów. Porównując kanadyjskie 78% do 47% średniej wśród 12 krajów OECD, gazeta doszła do wniosku, że nie była to porażka (!). Jak doszło do takiej konkluzji? Bo gazeta zmieniła kierunek porównania ze zgonów na finanse.
Czyli jak nie możemy poradzić sobie ze zgonami w domach opieki, to ratunek nie polega na poprawie opieki w tych domach, ale na wymyśleniu zasiłków dla osób, które straciły pracę lub obniżyły swoje zarobki. Rząd ogłosił i wprowadził w roku 2020 ponad 100 programów pomocy finansowej dla podatników zadłużając kraj na wiele pokoleń, a pozostawił rozwiązanie problemu zakażeń i zgonów w domach dla seniorów na kiedy indziej.
W innym artykułe gazeta The Toronto Star stwierdziła, że system alarmowy publicznej służby zdrowia nie działał tak jak powinien.
Gazeta nie zrobiła jednak analizy dlaczego doszło do zaprzestania korzystania z systemu alarmowego GPHIN i czy system ostrzegania przed pandemią zadziała w przyszłości?
Oto kilka krytycznych uwag na temat raportu o stanie gotowości:
I. Raport COVID-19 Pandemic – Pandemic Preparedness, Surveillance and Border Control Measures obejmuje jedynie okres od początku pojawienia się wirusa do końca czerwca 2020.
Nie obejmuje więc i nie komentuje na temat wydarzeń z ostatnich 9 miesięcy.
Raport przedstawia ciąg wydarzeń, w tym ogłoszenie globalnej pandemii 11 marca 2020. Nie ma w raporcie informacji, że według ówczesnych przewidywań WHO, miało umrzeć 3.4% ludności na świecie czyli w samej Kanadzie około 1,3 miliona mieszkańców. Na dzień dzisiejszy umarło z wirusem około 23,000 osób czyli przeżyło około 98.3 % wśród tych, co zachorowali.
Komitet AG nie porównał prognozy WHO ze stanem autentycznym w Kanadzie, czy tejże prognozy ze stanem gdziekolwiek indziej na świecie.
Czyli tzw. prognoza miała za zadanie wywołać paniczny strach, który był i jest wzmacniany codziennymi informacjami na temat zachorowań i zgonów. Według definicji ONZ i Amnesty International są to przykłady tortur psychologicznych.
Ciągłe zmiany zarządzeń oraz brak jasnego planu działania mają za zadanie utrudnienie rozliczenia decydentów oraz destabilizację psychiki podatników, którzy w końcu będą chcieli zgodzić się na nawet na najbardziej absurdalne propozycje, aby tylko ich życie wróciło do stanu przed wprowadzeniem medycznego stanu wyjątkowego ogłoszonego w marcu 2020.
Według scenariusza opublikowanego w październiku 2017, pod tytułem The Spars Pandemic 2025-2028, wszystko co obecnie się dzieje jest zawarte w tym scenariuszu, tyle, że o 5 lat wcześniej. To co miało początkowo trwać 2 tygodnie (spłaszczenie krzywej zachorowań), nie tylko zostało przedłużone do dnia dzisiejszego, ale dodano 3 dniowy pobyt na nasz koszt w rządowym więzieniu zwanym hotelem dla podróżnych wracających do Kanady i nie widać końca tych tortur.
Koniec dla nas na pewno nastąpi jak odejdziemy z tego świata.
Warto przy tym przypatrzeć się kanadyjskiej organizacji zwanej Ministry of Health. Pani Minister odpowiedzialna za zdrowie publiczne, Patty Hajdu, nie jest lekarzem, ale za to ma dyplom w zakresie administracji państwowej. Weszła do rządu w roku 2015 jako Minister of Status of Women, następnie w roku 2017 przeszła na stanowisko Minister of Employment, a od roku 2019 jest Ministrem Zdrowia.
W ciągu zaledwie 4 lat Pani Hajdu kierowała trzema resortami, prawdopodobnie nie sprawdzając się w żadnym.
Jest to o tyle istotne, że pod nią podlegają: Chief Public Health Officer of Canada (Dr. Theresa Tam) oraz agencja Public Health Agency of Canada, której prezydentem była Pani Tina Namiesniowski do 18 września 2020. Pani Tina również nie jest lekarzem, ale ma dyplom w administracji państwowej. Od końca września prezydentem PHAC został Iain Stewart (który również nie jest lekarzem), ale za to jest doradcą organizacji non-profit Genome Canada, założonej przez rząd kanadyjski, która zajmuje się od wielu lat badaniami nad modyfikacjami DNA.
Kiedy pojawił się wirus, Kanada była jednym z najmniej przygotowanych krajów na świecie. Ale za to od końca 2015 roku mamy już trzeciego ministra zdrowia.
Na dodatek opinie bardzo doświadczonych naukowców nie były brane pod uwagę. Krytyczne informacje zebrane przez tych naukowców nie dotarły do decydentów w rządzie. 8 września 2020, pani Minister Hajdu zarządziła niezależną kontrolę mającą wyjaśnić co się stało z GPHIN i dlaczego naukowcy nie byli traktowani poważnie przez PHAC we wczesnym stadium COVID-19? Po ogłoszeniu kontroli, kilka dni później pani Namiesnowski zrezygnowała z prezydentury, a na jej miejsce wskoczył Iain Stewart, prezydent National Research Council.
Raport AG potwierdza zarządzenie Minister Zdrowia kontroli GPHIN we wrześniu 2020, nie podając jednak powodu, dla którego to zarządzenie miało miejsce?
Ale jak się ma monopol na władzę i kontrolerzy grają w tej samej drużynie, to czego można się spodziewać? Kwestia monopolu na władzę odnosi się również do każdej innej branży rządu. Czasami podatnicy psioczą na działanie agencji CRA.
Przecież i ona ma nieograniczony monopol na robienie tego, co chce, jak chce i kiedy chce. Pracowników agencji CRA nie można podać do sądu cywilnego, a jedynie podatkowego w zakresie rozliczeń podatkowych.
II. Kto pracował nad raportem? Zespół wieloosobowy na czele z trzema prawnikami i jedną osobą mającą wykształcenie w zakresie administracji państwowej. Być może stąd mamy mało danych i mało konkretów. Na przykład brak jest porównania ilości zachorowań na grypę w roku 2020 z poprzednimi latami.
Rząd nie podaje danych odnośnie grypy, bo wszystkie możliwe choroby są klasyfikowane jako COVID-19. Jest to haniebna manipulacja danymi, na którą zarówno kontrolerzy, jak i media przymykają oczy.
III. Rząd nie tylko nie był przygotowany na pandemię, ale okazuje się, że nie istniała koordynacja danych pomiędzy prowincjami, terytoriami i rządem w Ottawie.
Pomimo tego, że od czasów SARS minęło już 17 lat, dane były przekazywane w Prowincji Ontario za pomocą… faksów w formacie innym niż federalna baza danych. Stąd dane o stanie zdrowia były przepisywane i wprowadzane ręcznie do centralnego systemu.
Dane o ilości chorych w szpitalach stanowiły jedynie 67% przypadków, a dokładniejsze dane o symptomach, datach początków choroby oraz stopniu ryzyka czyli o innych towarzyszących chorobach przekazano jedynie w 10%.
Już w roku 1999 (21 lat temu), AG przedstawił do Health Canada zalecenie, aby zbudować wspólne standardy i protokoły dla wszystkich prowincji odnośnie klasyfikowania, zbierania, i raportowania o chorobach zakaźnych. Administracja Health Canada nie zrobiła tego i ponosi całkowitą winę za obecny stan rzeczy.
AG opisał dokładnie procesy, które ukazały skalę błędów i problemów ujawnionych na przestrzeni lat. Ani Dr.Theresa Tam ani Minister Zdrowia (Pani Patty Hajdu) ani nikt z Ministerstwa Zdrowia nie skorzystał z artykułów w gazetach, mediach internetowych, telewizji, czy radia, aby zorientować się, że do 14 marca 2020 w Kanadzie nie miało miejsca niskie ryzyko pandemii.
Dopiero 15 Marca 2020, Dr. Tam ogłosiła zmianę stopnia ryzyka z niskiego na wysoki, nie biorąc wcześniej pod uwagę faktu, że dwa tygodnie przed jej decyzją Chińczycy w Wuhan używali spawaczy do plombowania drzwi w mieszkaniach.Tę informację podała w końcu kanadyjska państwowa stacja CBC. Jak również nie wzięła pod uwagę faktu, że już wtedy w Kanadzie było 341 przypadków choroby.
IV. Zespół AG podsumował raport stwierdzając, że potrzebny jest dobry plan działania i informowania publicznej służby zdrowia, który by ograniczał rozprzestrzenianie się pandemii i innych chorób zakaźnych oraz zbierał informację w trybie pozwalającym na szybkie podejmowanie decyzji.
Bowiem od roku 2015 ówczesne plany działania nie były ani testowane, ani uaktualniane. Zmieniono za to trzykrotnie ministra zdrowia (Dr. Jane Philpott (ponad rok), Ginette Petitpas Taylor (ponad rok), Patty Hajdu od listopada 2019 do chwili obecnej. W międzyczasie, od czerwca 2017, Dr. Tam sprawuje funkcję Chief Medical Officer of Canada.
V. Nie ma w raporcie ani słowa o Johns Hopkins Center for Health Security, który opublikował scenariusz pandemii – dreszczowiec – pod tytułem „The SPARS PANDEMIC 2025-2028 – A Futuristic Scenario for Public Health Risk Communicators”, który to scenariusz rozgrywa się na żywo przed naszymi oczami. Być może ten scenariusz nigdy nie był znany decydentom i biurokratom w Ottawie i Winnipeg, a powinien, bo autorzy pochodzą z The Johns Hopkins Center for Health Security (#1 szkoła medyczna w Stanach od wielu lat). Skoro Pani Minister Zdrowia nie wiedziała o likwidacji udziału Kanady w systemie alarmowym GPHIN przez wiele miesięcy od momentu awansowania na to stanowisko, to czego możemy wymagać od biurokratów w Ottawie? Być może stanowisko Ministra Zdrowia z wynagrodzeniem w wysokości $269,800 plus benefity nie nakłada zbyt wielu wymagań, bo nawet nie trzeba mieć edukacji w zakresie zdrowia publicznego.