Cukrzyca typu II
Cukrzyca typu II
Pojęcie „cukrzyca” obejmuje różne choroby.
Podstawą określenia „cukrzyca pierwotna” ciągle jest kliniczny opis tej choroby. Dzieje się tak dlatego, iż mechanizmy etiologiczne nie są dostatecznie wyjaśnione, a jest ich niewątpliwie wiele. Wspólnym mianownikiem działania tych mechanizmów jest powstanie bezwzględnego lub względnego niedoboru insuliny. Wynikiem niedoboru insuliny są zaburzenia mechanizmów transportu glukozy przez błony komórkowe i upośledzenie metabolizmu wewnątrzkomórkowego, zmiany w stężeniach szczególnych substratów i enzymów w komórkach.
Wtórnie dołączają się zwłaszcza w cukrzycy nie wyrównanej inne regulacyjne nieprawidłowości, jak zwiększenie wydzielania i działania glukagonu, hormonu wzrostu, kortyzolu i katecholamin, oraz wpływy ze strony układu nerwowego autonomicznego. Jak więc widać z tego skondensowanego medycznego opisu choroby, cukrzyca jest poważną i skomplikowaną chorobą systemową. Komitet Ekspertów WHO zaleca podział cukrzycy na cukrzycę typu I, cukrzycę typu II i inne rodzaje zaburzeń przemiany materii. Cukrzyca typu I jest to w pełni insulino-zależna forma choroby, najczęściej powstająca u dzieci i osób młodych. Zarówno podstawowe jak i reaktywne stężenie insuliny jest znacznie zmniejszone, a niekiedy brak insuliny jest prawie zupełny. Ten typ cukrzycy przejawia się szybko narastającymi objawami biochemicznymi. Jeśli odpowiednio wcześnie nie poda się insuliny, następuje zgon wśród objawów cukrzycowej śpiączki ketonowej. Insulinoterapia w tej formie cukrzycy jest typowym zastąpieniem niedoboru tego hormonu.
W cukrzycy typu II sekrecja endogennej insuliny może być zmniejszona, prawidłowa lub niekiedy zwiększona. Często pojawia się opóźnienie jej wydzielania w stosunku do szczytu poposiłkowej hiperglikemii. Duże znaczenie w powstawaniu objawów ma tutaj zmniejszenie wrażliwości tkankowej na insulinę. Objawy metaboliczne są mniej ostre. Do leczenia wystarcza na ogół dieta i doustne leki hipoglikemizujące. Cukrzyca typu II występuje 9 razy częściej wśród osób otyłych w porównaniu ze szczupłymi. 70% przypadków cukrzycy typu II kojarzy się z otyłością, zachorowalność dotyczy głównie osób w wieku dojrzałym, częściej u kobiet niż u mężczyzn, zwłaszcza w początkowym okresie menopauzy, są pewne dowody, iż jej występowanie może być uwarunkowane czynnikami genetycznymi. Istotnym problemem cukrzycy w późnym jej okresie jest: a/ powstawanie zaburzeń metabolizmu błony podstawnej małych naczyń krwionośnych (swoiste, zwyrodnieniowe zmiany w małych naczyniach), b/ przyspieszenie i modyfikowanie rozwoju miażdżycy tętnic oraz c/ uszkodzenie układu nerwowego ośrodkowego, obwodowego lub autonomicznego.
Pozytywnym zjawiskiem u chorych na cukrzycę typu II jest fakt, że reagują oni stosunkowo dobrze na zmianę diety i wpływ czynników stylu życia (lifestyle changes) i środowiska. Zmiana diety, obniżenie wagi ciała oraz zastosowanie suplementów naturalnych to trzy nieodzowne i ściśle współdziałające drogi do powrotu do zdrowia. Suplementy umożliwią cofnięcie uszkodzeń tkankowych dokonanych poprzednio na skutek cukrzycy, poprawią metabolizm, a więc także balans energetyczny, ustabilizują poziom cukru we krwi. To są ogólne i ramowe założenia, indywidualną ich realizację może przeprowadzić chory we ścisłej współpracy z lekarzem specjalistą w danej dziedzinie.
Ogólną zasadą w postępowaniu dietetycznym w przypadku cukrzycy typu II jest stosowanie pokarmów, które powoli i równomiernie przyswajają się w formie węglowodanowej.
Kilka ziół jest znanych ze swojej pozytywnej roli w aspekcie kontroli stanów cukrzycowych, jednym z nich jest Gymnema sylwestre. To indiańskie zioło blokuje odczuwanie smaku słodkiego, co ogranicza „pożądanie słodkości” w pożywieniu (sugar cravings), jednocześnie pobudza produkcję insuliny u cukrzyków. Konieczne jest uwzględnienie włókna (fiber) w diecie, które zwalnia i wydłuża proces absorpcji pokarmów w jelicie cienkim. Chrom, szczególnie w formulacji chromium picolinate wspomaga zdolność wiązania insuliny z receptorami komórkowymi, umożliwiając w ten sposób wchłanianie glukozy do wnętrza komórki. Innym pierwiastkiem śladowym wspomagającym aktywność insuliny jest vanadium, który należy stosować jedynie pod kontrolą specjalisty ze względu na możliwość złej tolerancji preparatu.
Witamina C oraz E, dwie flagowe substancje wśród antyutleniaczy tkankowych zapobiegają procesowi zwanemu glycosylation, tj. nieodwracalnemu uszkodzeniu białka poprzez cząsteczki cukrowe, w związku z czym białko takie nie może wchodzić w dalsze reakcje biochemiczne. Ponadto witamina E wspomaga dynamikę insuliny. Niezbędne są dodatki witamin z grupy B, jako że są one niezbędne w procesach spalania glukozy i skrobi w organizmie. Obecność tych kwasów jest niezbędna dla zatrzymania procesu cukrzycowej neuropatii (schorzenie nerwów), jak również zapobiega uszkodzeniu naczyń krwionośnych i wspomaga wytwarzanie insuliny. Ludzie chorzy na cukrzycę wykazują zwiększone bardzo ryzyko choroby oczu, prowadzącej do degeneracji siatkówki, zwanej retinopathy.
Wysoki poziom glukozy we krwi powoduje wylewy w obrębie siatkówki, jej odklejenie a potem ewentualną ślepotę. Przyczyną tego są wytworzone w oku wolne rodniki, a spowodowane to jest bądź wysokim poziomem cukru lub insuliny we krwi. Z tego to względu zastosowanie zioła o nazwie European Blueberry, lub na tutejszym rynku Bilberry wraz z witaminami E i C ma duże znaczenie w zakresie ochrony siatkówki oka chorego na cukrzycę. Osoby z aktywnym procesem cukrzycy cierpią na choroby krążenia, zlokalizowane często w nogach (stopa i palce). Zaburzenia cyrkulacji krwi prowadzą wielokrotnie do amputacji obumierających części stopy.
Wskazane jest stosowanie zioła Ginkgo, które pobudza krążenie w drobnych tętniczkach narządów takich jak nogi, ręce czy mózg. Zalecany jest szczególnie standaryzowany ekstrakt, zawierający 24 procent ginkoflavoglycosidów. Leczenie cukrzycy powinno przebiegać pod stałą kontrolą lekarza oraz specjalisty w zakresie Stosowanej Medycyny Naturalnej.
Osoby zainteresowane powyższą tematyką zapraszam do konsultacji. Tel. 416 804-3934 w Mississauga.
Dr. T. Szczesny Andrews, Ph.D. studiował nauki medyczne w Polsce. Specjalizuje się od ponad 30 lat w Tradycyjnej Chińskiej Medycynie, której tajniki zgłębiał w czasie kolejnych lat pracy w Afryce, Chinach i Korei. Stosuje również sprawdzone i naukowo udokumentowane metody Dietetycznej Korekty Żywienia, pracował naukowo na Uniwersytetach w Warszawie i Montrealu. Jest autorem wielu prac naukowych.