Wielkie problemy niszowego sportu

Wielkie problemy niszowego sportu

Cole Nowicki wykonuje rock and rolla pozując do zdjęcia w skateparku Strathcona w Vancouver.

Kiedy w okresie Bożego Narodzenia rodzice przychodzą do sklepu z deskorolkami „Antisocial Skateboard Shop” znajdującego się przy głównej ulicy Vancouver, często pytają, gdzie ich dzieci mogą ćwiczyć skateboarding. 

Michelle Pezel, która wraz z wieloletnim zawodowym skaterem Rickiem McCrankiem jest współwłaścicielką sklepu, musi odpowiedzieć, że jazda na deskorolce w Vancouver podczas deszczowych zimowych miesięcy jest – co tu dużo mówić – „ciężka”.

– Dostają w prezencie na gwiazdkę deskorolkę i nie mogą jej zbyt często używać – mówi – Jest ciemno o 4:30. W naszym mieście nie ma zbyt wielu obiektów, nawet wyposażonych w zwykłe oświetlenie.

Gdy sport na Igrzyskach w Tokio przekształcił się z buntowniczej kontrkultury w sport olimpijski, miasta na całym świecie zaczęły zaspokajać zapotrzebowanie na obiekty sportowe dla skateboarderów.

Jednak dla deskorolkarzy w Vancouver i innych częściach Kolumbii Brytyjskiej brakuje zadaszonych lub krytych przestrzeni wspieranych przez miasto.

Region wychował długą linię profesjonalnych skaterów, w tym McCranka, Chrisa Haslama, Kevina Harrisa i Roba (Sluggo) Boyce’a. Kryte parki pojawiały się i znikały, jak na przykład Richmond Skate Ranch, gdzie w latach 90. wielu profesjonalistów, takich jak Colin McKay, doskonaliło swoje umiejętności na słynnej pionowej rampie.

Są też wschodzące gwiazdy, takie jak Breana Geering i Una Farrar, olimpijczycy Andy Anderson i Micky Papa, członek Team Canada Ryan Decenzo i legendarne postacie deskorolki, takie jak Joe Buffalo.

To dziedzictwo zostało docenione, gdy w zeszłym roku zarząd parku przy udziale społeczności skateboardowej zatwierdził 20-letni plan ulepszenia i rozszerzenia udogodnień dla deskorolek w Vancouver, znany jako CitySkate,.

W miejskim raporcie zauważono, że chociaż Vancouver ma reputację „centrum skateboardingu”, od 2011 roku w mieście nie zbudowano żadnego nowego skateparku, mimo że sport ten zyskał na popularności na całym świecie.

„Skateboarding ma w Vancouver długą i bogatą historię, a miasto nadal wspiera kwitnącą i zaangażowaną społeczność skateboardzistów” – czytamy w raporcie z czerwca 2022 roku – „Brakuje jednak udogodnień, które mogłyby zaspokoić rosnące zapotrzebowanie, a prośby społeczności stale rosną”.

Pezel jest wiceprezesem Vancouver Skateboard Coalition, która od dziesięcioleci opowiada się za tworzeniem przestrzeni bardziej przyjaznych dla skateboardzistów, zwłaszcza obiektów krytych.

Powiedziała, że ​​zaporowe koszty utrudniają utrzymanie krytych obiektów, a wiele z nich w przeszłości zbankrutowało.

Pezel dodała, że prywatne kryte parki znajdują się w Tsawwassen i Surrey, a jeden ma zostać otwarty w Langley, ale nie ma ich w Vancouver.

– Odkąd jeżdżę na deskorolce, istnieją kryte skateparki, ale dlaczego nie działają? – pyta Pezel – Byliśmy na wielu spotkaniach i jasno powiedzieliśmy, że musimy uwzględnić to w strategii, ale to po prostu nie może się udać, a oni po prostu mówili o kosztach.

Michelle Larigakis, planistka w zarządzie Vancouver Park, była kierownikiem projektu dotyczącego strategii CitySkate. Powiedziała w wywiadzie, że „szerokość i różnorodność” społeczności skateboardowej w Vancouver była zaskoczeniem podczas długiego procesu angażowania opinii publicznej. Dodała, że ​​„ogromna” część opinii publicznej wspomniała o potrzebie stworzenia obiektu zadaszonego lub krytego.

– To stało się dla nas sprawą o wysokim priorytecie. Szukamy przestrzeni i możliwości – powiedziała – To jest po prostu znacznie droższe, a ponieważ mamy ograniczoną liczbę nieruchomości w Vancouver i wiele innych dyscyplin sportowych walczy o miejsce w tych parkach, musimy spróbować zrównoważyć wszystkie potrzeby członków społeczności, nie tylko deskorolkarzy.

Larigakis powiedziała, że miasto odnawia starsze przestrzenie, takie jak skatepark China Creek niedaleko Broadwayu i Clark we wschodnim Vancouver, pierwotnie zbudowany w 1979 roku. Strategia obejmuje również wykorzystanie istniejącej infrastruktury parkowej i włączenie funkcji przyjaznych deskorolkom, których instalacja nie kosztuje dużo.

Cole Nowicki, pisarz i długoletni skater z Vancouver, powiedział, że zimowe miesiące w Vancouver są „ponure”, co zmusza ludzi do korzystania z jazdy na rolkach na podziemnych parkingach, gdzie zawsze istnieje ryzyko wyrzucenia przez ochroniarzy.

– Od czasu do czasu ma się szczęście i ktoś zbuduje mini rampę w garażu lub warsztacie, ale tak, w Vancouver brak wydzielonych miejsc do jazdy na deskorolce w pomieszczeniach zamkniętych. Jest to problem, odkąd tu mieszkam – powiedział .

Nowicki napisał wydaną jesienią książkę zatytułowaną „Right, Down + Circle: Tony Hawk’s Pro Skater”, w której analizuje wpływ kultowej gry wideo o deskorolkarzu wydanej w 1999 roku.

Książka opisuje wpływ gry na popularność skateboardingu w okresie, gdy wyrósł on z niszowej subkultury obejmującej głównie młodych, białych mężczyzn, w powszechne zjawisko wykraczające poza wiek, rasę i płeć.

– Olimpijski debiut deskorolki na Igrzyskach w Tokio w 2021 roku zwrócił uwagę i „uprawomocnił” ten sport, na dobre i na złe – powiedział Nowicki – Można sobie wyobrazić, że będzie motywacja, niezależnie od tego, czy będzie pochodzić z sektora prywatnego, czy też od rządu chcącego finansować swoich sportowców, aby mogli trenować tak, aby byli jak najlepsi” – powiedział – Ale to nie wydarzyło się w poważny sposób, przynajmniej nie w tym mieście.

W ciągu ostatnich dwudziestu lat firma Marka van der Zalma zajmująca się architekturą krajobrazu zaprojektowała i doradzała przy wielu projektach skateparków w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, a także pomagała w realizacji strategii CitySkate.

Van der Zalm wspomina, że kiedy zaczynał trudno było przekonać społeczność, że skateparki to dobra rzecz, a nie tylko magnesy przyciągające narkotyki, wandalizm i – no wiesz – złe zachowanie.

– To zajęło dużo czasu – powiedział.

Teraz samorządy lokalne są bardziej świadome korzyści płynących z jazdy na deskorolce jako zdrowego sposobu rekreacji, a włączenie tego sportu do projektów planowania rekreacji w miastach nie jest już fantazyjnym pomysłem.

Powiedział, że brak zadaszonych miejsc to „cierń w boku wielu deskorolkarzy”.

– Nie można jeździć na deskorolce w deszczu – powiedział.

Powiedział, że jego firma projektuje skateparki dla „zwykłych ludzi”, a nie dla elitarnych olimpijczyków, ale stwierdził, że brak dedykowanych obiektów treningowych w pomieszczeniach zamkniętych jest „uzasadnionym problemem”.

Powiedział, że mówi się o otwarciu takiego obiektu w Langley w Kolumbii Brytyjskiej lub Calgary, choć nie pojawiły się żadne konkretne plany.

– Ale jest teraz nadzieja. Wkraczamy w infrastrukturę lokalną i staramy się po prostu edukować i informować ludzi o możliwościach, jakie ten sport niesie – powiedział – To szansa dla projektantów, społeczności i polityków, aby naprawdę rozpoznać coś, co jest w dużej mierze pozytywne.

Na podst. Canadian Press